Երեխաների մոտ կարող են լինլ վախի առաջացման մի քանի գործոն։ Մեծ քաղաքների կառուցումը՝ ուրբանիզացիան։
Մեծ քաղաքի պայմաններում երեխաներն իրենց միայնակ են զգում, նրանք դժվարությամբ են մշտական ընկերներ գտնում և նրանց համար բարդ է ինքնուրույն զբաղմունք գտնելը։ Բացի այդ, երբեմն երեխաները տուժում են մեծերի չափազանց հոգածությունից։ Ապահովելով երեխայի շփումը շրջապատի հետ՝ մեղմացնում է նման վախերը։ Անհանգստություն է առաջանում նաև այն երեխաների մոտ, ովքեր պասիվ են, չեն մասնակցում նաև խմբակային խաղերի։ Չէ՞ որ խաղը երեխայի վախերը հաղթահարելու լավագույն միջոցն է։
Շատ երեխաների մոտ վախի առաջացման պաճառը ծնողների վերաբերմունքն է՝ հատկապես մոր գերհոգատարությունը ընտանիքին։ Աշխատող և «գլխավոր անդամ» մոր նյարդա-հոգեբանական լարվածությունը փոխանցվում է նաև երեխաներին։ Բավական է ծնողները վիճեն և երեխան սկսում է ինչ-որ բանից վախենալ։
Ավելի շատ վախեր ունենում են ընտանիքի միակ երեխաները, որոնք ծնողական խնամքի ու անհանգստության միակ կենտրոնն են։
Փոքրիկի մոտ վախի զգացման պատճառ կարող է հանդիսանալ հղի ժամանակ մոր մոտ առկա հուզական սթրեսը, հղիության ընթացքում ընտանիքում առկա կոնֆիլկտային իրավիճակը։
Մինչև 7 տարեկան երեխաների մոտ հիմնականում առկա են բնական վախերը, որոնք հիմնված են ինքնապաշտպանութան բնազդի վրա։ 7-10 տարեկանում բնական և սոցիալական վախերը հավասար ազդեցություն ունեն երեխայի վրա։
Դասակարգենք վախերը.
Կյանքի առաջին տարի
– մայրիկից հեռանալու և նոր շրջապատից վախ
– վախ օտարների նկատմամբ
1-ից 3 տարեկանների վախ
– վախ մթությունից (այս տարիքի հիմնական վախը)
– մենակ մնալու վախ
– գիշերային վախեր
3-ից 5 տարեկանի վախ
– միայնակ մնալու վախ
– վախ մթությունից
– վախ փակ տարածությունից
– վախ հեքիաթային հերոսներից (որպես կանոն, այս հասակում հեքիաթային հերոսներն ասոցացվում են իրական անձանց հետ)
5-ից 7 տարեկանի վախ
– վախ աղետներից (հրդեհ, խորություն և այլն), վատ երազներից, կենդանիներից, մահից, ծնողների կողմից պատժվելու վախ կամ որևէ հիվանդությամբ վարակվելու վախ։
